Vandaag is het dag van de geestelijke gezondheid. Over geestelijke gezondheidsproblemen heerst er nog een groot taboe, en ook de hulpmiddelen die je krijgt laten de wensen over.
3 jaar geleden kreeg ik de diagnose van fibromyalgie en chronisch vermoeidheidssyndroom. De oorzaak van dit alles is niet gekend, maar trauma en stress zijn grote triggers. Ik werkte halftijds als verpleegkundige ge, runde een huishouden met 4 kinderen. De stress bouwde zich op… het begon met zorgen over Kato en de uiteindelijk diagnose van autisme, het verwerken van een miskraam, de premature geboorte van Nelle en het plotse overlijden van mijn bompa. Mijn lichaam verzette zich op alle mogelijke manieren en ik moest toegeven dat ik niet meer kon. Alles deed pijn en ik sliep hele dagen.
Als je een burn out heb stop je met werken, maar ik had een burn out van alle zorgen en stress rond Kato en het effect op mijn andere kinderen. Hier kan je gewoon geen afstand van doen, ik zal altijd de mama van een zorgenkind zijn. En ja we zoeken hulp! Zo staan we ondertussen al 4 jaar op de wachtlijst voor thuisbegeleiding, en nee dat is geen tikfout. We zouden het ook in de privé kunnen gaan zoeken maar daar is helaas geen budget voor.
Ook ik ga ondertussen ook naar de gedragstherapeut om mijn dagen te leren doseren. Om te leren om te gaan met de stress en de zorgen. Ik doe nog steeds te veel, maar kan niet anders, want wie gaat anders het doen? Wie gaat er anders vechten voor mijn kind en zorgen dat ze krijgt waar ze recht op heeft? Want ook dat is België, zoek het allemaal maar zelf uit!
Ik kruip stilaan uit het diepe dal waarin ik zat. Ik ben niet meer dezelfde Evi van 3 jaar geleden. Mijn ziekte heeft mij mijn ogen geopend wie ik echt kan vertrouwen en wie niet. Mensen die denken dat ik een profiteur ben, nodig ik uit om hier is 1 week alles over te nemen. Neem al het papierwerk, rijden naar therapieën en pendelen tussen de verschillende scholen naast het gewone huishouden en zorgen voor 4 kinderen er maar bij. De leuke dingen die ik via instagram mag doen moet je zien als zelfzorg. Het is even ontsnappen aan de zware momenten. Mijn kinderen verdienen ook die momenten en leuke dingen want ook zij hebben het zwaar. Voor mij is het een soort hobby die ik ondanks mijn ziekte toch nog aankan.
Het is ok om niet ok te zijn. Zo zou het moeten zijn, zonder onbegrip voor welke (psychische) ziekte dan ook. Ik zou het moeten kunnen zeggen dat ik mij niet ok voel in plaats van mij achter mijn glimlach en positiviteit te verschuilen. We zouden de juiste hulp moeten krijgen zonder jarenlange wachtlijsten. Laat ons zeggen dat er nog veel werk aan de winkel is.
