Mijn eerste blogbericht. Deels om het eens allemaal van mij af te schrijven en ook om de wereld te laten zien dat een groot gezin super fijn is.
Bijna 14 Jaar geleden leerde ik Wouter kennen. Het begin van iets moois. In 2008 trouwden we en kregen enkele maanden later een zoontje Lasse.
We kochten een bouwgrond.
Ik was ook terug zwanger, helaas verloren we ons kindje. Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad, nog steeds eigenlijk. Al was het nog klein, we keken ernaar uit en hadden
al een hele toekomst voor ogen.
Enkele maanden later was ik terug zwanger. Zorgeloos dat niet meer, genieten heb ik niet meer gedaan. Groot was ons geluk toen het een meisje bleek te zijn.
Tijdens deze zwangerschap verhuisden we ook naar ons nieuw gebouwd huisje. Enkele maanden later werd onze dochter Ninthe geboren.
3 Maanden later kregen we een grote verassing. Ik bleek terug zwanger te zijn.
We hadden even tijd nodig om te wennen aan de gedachte dat we 2 kindjes zo kort op elkaar zouden krijgen, maar we waren het er wel over eens dat het zeer gewenst was. Onze verassing bleek een meisje te zijn. De zwangerschap verliep niet van een leien dakje. Ik moest platliggen en kreeg veel medicatie om de bloeddruk laag te houden. Ondanks dat ik met een baby en een peuter zo veel mogelijk probeerde te rusten, werd ik op 33 weken zwangerschap opgenomen omdat ik niet meer mocht rondlopen. Mijn bloeddruk was niet onder controle te krijgen. Ik lag 4 weken in het ziekenhuis plat in een bed. Een zware periode, maar voor dat wondertje in de buik doe je natuurlijk alles.
2 Januari 2012 werd ik ingeleid, ik was toen 37 weken zwanger. Enkele uren later werd na een vlotte bevalling Kato geboren. We waren compleet. Op dag 2 na de bevalling begon Kato te wenen, om daarna niet meer te stoppen met krijsen. Ik heb nog tegen Wouter gezegd, er scheelt iets met dit kind, noem het een moedergevoel. Kato is altijd een uitdaging geweest. En het is erg om te zeggen, ik heb nooit van de babytijd met Kato genoten. Niets wat ik deed leek goed te zijn. Ze bleef maar huilen en nog zo veel meer waar ik in een ander blogbericht meer over zal vertellen. Maar ik hou onvoorwaardelijk van haar, en dat heb ik altijd gedaan en zal ik altijd doen. Ik noem ze al van haar geboorte altijd katootje ons kadootje 🙂
Ondanks de zware periode en moeilijke momenten genoten we van ons gezinnetje. Het werd iets gemakkelijker nu ze al wat ouder begonnen te worden. Ergens in mijn hart voelde ik dat het nog niet compleet was. Maar
Wouter wou zeker geen 4de dus legde ik mij hier bij neer.
Tot 2 jaar later weer een grote verassing volgde 🙂
Ik bleek terug zwanger te zijn. Compleet onverwacht. We waren allebei in paniek want gingen we dit wel aankunnen? Ik had net alle babyspullen verkocht, had me erbij neergelegd dat ons gezin compleet was.
Ik heb 1 dag nodig gehad om eraan te wennen. We moesten er gewoon voor gaan. Wouter daarentegen heeft wat langer nodig gehad. Ik denk ongeveer tot onze eerste 3d echo. Toen kwamen we ook te weten dat het terug een meisje was.
Ook deze zwangerschap verliep niet rooskleurig. De placenta bleek niet voldoende te werken, waardoor ik ook weer extra medicatie, controles en platte rust kreeg. Op 33 weken, een vrijdag had ik al heel de dag maagpijn. Ik kon niet meer eten en tegen de avond begon ik echt te kronkelen van de pijn. Dit is niet goed dacht ik en we reden onmiddellijk naar spoed. Na 12uur van onderzoeken bleek ik een darminvaginatie te hebben. Mijn darmen waren in elkaar geschoven en lagen ook nog eens in de knoop. Ik moest onmiddellijk geopereerd worden. Paniek, want wat met onze kleine meid in de buik? Ze gingen haar proberen te laten zitten tijdens de operatie. Het beeld vlak voor ik in slaap werd gedaan zal ik nooit vergeten. Je ligt op een tafel vastgemaakt. Rond jou kinderartsen, vroedvrouwen, anesthesisten en de chirurgen. In de hoek een couveuse voor als ze haar er zouden moeten uithalen.
En dan toen ik enkele uren later wakker werd was het eerste wat ze zeiden, dat ze er nog in zat. Maar dat ik wel lichte weeën had en aan de weeënremmers hing. Ik had ook een pijnpomp om de pijn van de operatie onder controle te houden. Na een paar uur vielen de weeën gelukkig stil. En toen kreeg ik immens veel pijn. Maar ze mochten niks bijgeven omdat ik die pomp had. ’s morgens bleek dat die pomp niet meer tegoei zat, daardoor had ik zoveel pijn. En toen kreeg ik terug weeën. Door de pijn vermoed ik. Weeënremmers konden ze me niet meer geven. Ze hebben in allerijl nog longrijping gegeven. 23 uur later ben ik bevallen van onze dochter Nelle. Bevallen net na een zware operatie zonder epidurale ( want die werkte dus niet). Ik was compleet uitgeput. Ik heb ze 2 seconden mogen vasthouden, maar omdat ze niet zelfstandig alleen kon ademen zijn ze met haar direct naar een andere kamer gelopen. Nog even met de couveuse langs mij en weg waren ze met haar. Haar achterlaten in het ziekenhuis was een verschrikkelijk iets wat je niet begrijpt als je het niet meemaakt. Ik kon amper bij haar op bezoek gaan omdat ik thuis ook nog 3 kindjes had die hun mama nodig hadden. Het was een zware periode maar ook een hele intense. Want op een of andere manier heb ik er ook wel het meeste van genoten. De momenten dat Nelle bij mij op de borst lag. Alleen ik en haar. Zijn de meest mooie momenten. Ik koester ze voor altijd. Maar elke keer als ik nu in de gang van het ziekenhuis rondloop en ik ruik de geur die daar rondhangt, word ik al terug kotsmisselijk van de emoties die terug bovenkomen. Ook naar foto’s kijken van Nelle is nog altijd niet gemakkelijk. En ondertussen is ze 19 maanden en is van haar prematuriteit niks meer te zien. Gelukkig maar, want het had helemaal anders kunnen aflopen.
We zijn dus nu een gelukkig gezin van 6. Druk is het altijd. Ik werk nog halftijds als verpleegkundige. Wouter werkt nog voltijds. De rekeningen betalen hun eigen helaas niet. Momenteel is er bij Kato zwaar vermoeden van
ASS ( autisme spectrum stoornis) waar we nu de laatste testen in het cos ( centrum voor ontwikkelingsstoornissen) aan het afleggen zijn ( daarover later meer).
Het maakt het er allemaal niet gemakkelijker op, maar we moeten ervoor gaan. En ondanks alles, genieten we met volle teugen van ons gezin. Blij als ze ’s avonds allemaal in bed
liggen.
