Wat je ziet op deze foto is mijn prachtige dochter Kato. Langs de buitenkant een normale 9 jarige meid.
Wat jullie niet zien is hoe ze elke dag probeert er bij te horen en vaak zo bang is dat ze niet meer normaal kan functioneren. Dat ze alles probeert naar haar hand te zetten zodat ze controle houdt over de situatie. Dat ze bang is als mensen naar haar kijken. Dat haar parcours al heel hobbelig is geweest en ze al een hele lange weg heeft afgelegd. Dat ze doodmoe is van een dag vol prikkels en dat het enige wat dan helpt wat zetelhangen is met haar tablet en Boris langs haar zijde weggekropen in haar eigen wereldje waarin soms wij niet meer doordringen.
Wij als gezin proberen er alles aan te doen om het haar gemakkelijker te maken. Elke keuze die we maken doen we met de gedachte en ons hart dat het voor haar de beste is. Dagelijks passen we onze verwachtingen aan. Troosten we haar. Breekt ons hart als ze niet begrepen wordt. Maar bovenal voelen we de liefde, leren we van de eigenaardigheden en laat ze ons dingen zien waar we anders nooit hadden bij stilgestaan.
Kato is geweldig, ik zou haar nooit veranderen, maar soms vervloek ik ook wel is haar autisme en zou ik voor haar het willen wegnemen. Haar een makkelijker parcours gunnen zonder zware rugzak. Zou ik mijn andere kinderen een zorgeloze jeugd willen geven want ja ook voor hun is het zwaar.
Maar bovenal wil ik gewoon dat ze haarzelf kan zijn, dat iedereen ziet hoe geweldig ze is en hoeveel je van haar kan leren als je ook maar een beetje moeite doet om haar te begrijpen. Ik doe er alles aan zodat ze zich kan ontwikkelen en zich veilig voelt in deze grote wereld. Maar wat ik haar vooral leer is dat ze altijd zichzelf moet blijven, ook al is ze soms een beetje anders.
Ik vraag aan jullie om vandaag stil te staan bij autisme. Deel deze post en laat ons zo meewerken aan de acceptatie en bekendheid van autisme. Maar bovenal hou van Kato en al haar bijzonderheden.
