Ik moet vaak afrekenen met onbegrip. Want ja ik zie er natuurlijk niet ziek uit, of wanneer je mij tegenkomt lach ik en vertel ik dat alles goed gaat. Wil je weten hoe ik mijn dag vul of het probeer dragelijk te maken? Ik ga jullie dit proberen duidelijk te maken aan de hand van de lepel-theorie.
Met de lepel-theorie wordt duidelijk gemaakt hoe mijn dag er uit ziet. Welke keuze’s ik moet maken om de dag door te komen. Een gezond iemand hoeft hier niet over na te denken.
Ik heb bv per dag 12 lepels. Elke lepel staat voor een handeling. Lijkt je dat veel 12 lepels? Denk dan maar eens na wat je zoal op een dag doet? Opstaan, tanden poetsen, in bad gaan, …. Voor een gezond iemand kost dit weinig moeite. In mijn geval moet ik alles afwegen bv het in bad gaan, kan ik enkel als ik nog energie over heb, het vergt veel van mij om me uit te kleden, mijn haren te wassen en dan terug aan te kleden.
We beginnen dus met het opstaan, aankleden en tanden poetsen, dat is voor mij al 1 lepel. Je zou denken dat als ik pas wakker ben, ik veel energie zou moeten hebben? Niet dus, want ik slaap meestal maar een 5 uurtjes per nacht door de pijn.
Dan de kinderen aankleden -> Dat is weer 1 lepel
ontbijten = 1 lepel
Hun naar school brengen – 1 lepel
Daarna moet ik noodgedwongen een dutje doen, meestal van 1,5uur, anders geraak ik niet verder.
middag eten =1 lepel
daarna meestal terug een dutje nodig
Kinderen van school halen en helpen met huiswerk = 1 lepel
avond eten maken = 1 lepel
avondeten = 1 lepel
Ik zit dus nu al aan 8 lepels en heb dus nog niks leuk ingepland voor mijn eigen of iets van het huishouden, ik heb nog 4 lepels over. Ik heb ook geen boodschappen gedaan, want ook dat kost mij minstens 1 lepel.
Ik moet mijn dag dus zorgvuldig plannen, want als de lepels op zijn, zijn ze ook echt op. En leen je lepels van de volgende dag, beeldt je dan maar eens in want een ramp het is om de dag te moeten starten met nog minder lepels.
De kinderen wegbrengen naar hun hobby’s probeer ik zo veel mogelijk uit handen te geven, want anders kost me dat een lepel. Het huishouden probeer ik per dag 1 lepel aan te spenderen. De ene dag kan ik dus dweilen, de andere dag een was opplooien, maar de 2 op 1 dag lukt niet. Een feestje of een activiteit kost mij meerdere lepels en moet dus zorgvuldig ingepland worden.
Nu ben ik nogal een koppige en durf ik dus wel degelijk over mijn aantal lepels gaan door dus eens een onverwachte uitstap te maken. Meestal probeer ik de dag ervoor dan lepels op te sparen, doe ik dit niet lig ik meestal de dagen erna heel de dag plat in de zetel met koorts, pijn en slaap ik een hele dag.
Dit is het allermoeilijkste. Het allermoeilijkste dat ik moet leren om het kalm aan te doen, om niet alles te willen doen. Ik vecht iedere dag een strijd. Ik moet thuis blijven omdat het niet lukt van weg te gaan. Ik krijg dingen niet gedaan, die ik graag zou willen afmaken. Ik zou willen dat jullie begrijpen dat alles wat voor jullie zo vanzelfsprekend is, voor mij dat niet is. Ik moet alles plannen, alles afwegen. Gezonde mensen hoeven hier niet over na te denken, die hebben de vrijheid van spontane dingen te kunnen doen. Ik mis die vrijheid, ik mis het om geen lepels te hoeven tellen. Ik probeer alles voor mijn kinderen te doen, Ga mee naar hun therapie, ik ga kijken naar hun hobby’s. Ik voer ook nog eens elke dag een strijd voor mijn dochter met ass, zodat ze krijgt waar ze recht op heeft. Ik probeer de beste mama te zijn , die ik kan zijn. Op mijn eigen manier. Ik heb veel hulp van mijn man Wouter, van buren die helpen met het wegbrengen van de kinderen.De mensen die het een luiswijvenziekte noemen heb ik uit mijn leven geband , daar verspil ik geen lepels meer aan.
Dus misschien als je mij de volgende keer ziet lopen of leuke foto’s op social media ziet van een uitstap, besef dan dat ik mijn verdomde lepels ervoor heb opgespaard of dat ik het zal mogen uitzweten.
