We zijn nu een week na de diagnose. Ondertussen hebben we samen gezeten met het clb en de school om oplossingen te zoeken in de klas die de prikkels voor Kato kunnen verminderen. Op dat gebied mag ik al gerust zijn dat de school openstaat hiervoor. Ook een dikke duim voor het clb die ons echt wel proberen te helpen. Veel effect voelen we helaas nog niet. Kato blijft na het school agressief.
Ondertussen staan we ook op de wachtlijst voor thuisbegeleiding. Die wachtlijst bedraagt maar liefst 2 tot 4 jaar. Are you kidding me? Tegen dat we daar hulp van krijgen, zijn er hier volgens mij al lang gewonden gevallen.
Kato is de laatste weken echt wel heel agressief. Vooral hier thuis en naar de buurkindjes toe. Soms hebben we hier echt wel bang van haar. Verschrikkelijk gevoel om bang te hebben van je eigen kind.
Kleine dingen die leiden tot grote drama’s. Zo was ze kwaad omdat ze niet begreep dat kindjes andere dingen met een springtouw deden dan er mee te springen. Een mouw die niet op de juiste manier was opgerold. Zand in haar schoen die voor ons zelfs niet zichtbaar was. Ninthe mee naar de dansles doen leidde tot een mega driftbui. De verkeerde speelgoedgsm…..en dit is maar van de laatste 3 dagen. Zo durft ze ook al wel eens weglopen ( al blijft ze gelukkig nog op onze oprit staan).
Vanaf vandaag staat ze ook op de wachtlijst van het revalidatiecentrum. Waarschijnlijk ongeveer 6 maanden vooraleer ze hier kan starten. Ook moeten er hier weer testen gebeuren om te kijken in welke categorie ze valt. Normaal gezien zal ze 2 keer per week moeten gaan tijdens de lesuren voor logopedie en sociale vaardigheidstherapie.
Binnenkort gaan ook de orthopedagoge aan Lasse en Ninthe uitleggen wat er nu juist met Kato aan de hand is. Op kindermaat, in de hoop dat het hen leert van haar gedrag te begrijpen.
En ik? Ik ben moe. Moe van het constante onderhandelen. Van het alledaagse vechten met haar. Van alles te moeten afwegen. Bang voor de driftbuien, die er ongetwijfeld alle dagen meerdere keren zijn. De combinatie met halftijds te gaan werken, rondrijden voor alles te regelen. Het papierwerk en de vele vragenlijsten. Maar alles wat ik doe, doe ik in functie van haar. Voor haar en de rest van ons gezin. Er zijn ook de goede momenten, de knuffels die ze af en toe geeft. Die maken alles weer goed. Die zorgen er voor dat we er alle dagen voor blijven gaan.
