Omdat ik vaak de vraag krijg hoe ik merkte of vermoede dat onze meisjes ass hebben wil ik hier wel is een paar posts over doen.
Voor ik begin moet je weten dat autisme een spectrum is en dat bij iedere persoon met autisme dat ook anders tot uiting komt. Iedereen is dus uniek. Ook zijn er heel veel raakpunten met add/adhd, HSP, hoogbegaafdheid,…. Enkel een grondig diagnostisch onderzoek kan autisme bevestigen of weerhouden.
Onze meisjes hebben beide autisme maar de weg naar hun diagnoses waren niet hetzelfde wat maakt dat ze er nu ook verschillend mee omgaan. Daar merken we een groot verschil. Kato was heel jong ( 3 jaar) terwijl Ninthe pas als tiener (bijna 12) de diagnose kreeg. Ook uit zich het bij beiden op een andere manier en hebben ze elk andere talenten en moeilijkheden maar ook veel gemeenschappelijke raakpunten.
Maar hoe merkten wij het dus op?
Ik begin vandaag met Kato….
Kato was 6 maanden oud toen het vermoeden de eerste keer door artsen werd genoemd. Zelf wist ik gewoon van bij de geboorte dat er iets niet klopte. Ze was uiteindelijk 3 bij de diagnose.
Als baby/peuter
- Niet slapen, enkel in haar wipstoel waar ik mee moest schommelen
- Krijsen en wenen, echt continue en 24u/24u
- Altijd overstrekt liggen met gebalde vuisten
- Weinig tot niet lachen, brabbelen of oogcontact maken
- Overstuur na uitstapjes/bezoek
- Zware voedingsproblemen waardoor verschillende opnames, wou niet van een fles drinken, wou geen melk. Wou ook geen fruit/groentenpap. Kato was 4 jaar toen ze de eerste keer een fruitpapje voor kindjes van 4 maanden wou eten.
- Weinig tot niet spelen- wel op kleur sorteren of alles op rijtjes zetten
- Zware constipatie
- Niet praten maar alleen wijzen
- Geen oogcontact maken en wegkijken
- Angst voor water, zwemmen, zelfs in bad steken was hels.
- Bang van vliegen, mieren, spinnen…..
Kleuter
- Plas inhouden tot ze thuis was of in de auto
- ’s Morgens kledij niet willen aandoen, was altijd een heel drama
- ’s Avonds na school haar jas niet willen uitdoen
- Niet uit de auto willen komen
- In de klas altijd met hetzelfde spelen en met dezelfde kinderen. Die kinderen zorgden voor haar en waren eigenlijk haar spreekbord want zelf wou ze niet praten.
- Bij lawaai handen over de oren leggen
- Panische angst van alle dieren die kruipen/vliegen
- Op tippen lopen
- Fladderen met de armen
- Niet willen meedoen in kringgesprekken of tijdens spelmomenten met de hele klas
- Wijzen ipv praten
- Amper tot niets eten of drinken op school
- Na school of uitstap agressief, dingen stukgooien
- Weglopen
- Altijd iets nodig in haar handen om te frutselen
- Angst voor veel lawaai. Vooral van luide knallen zoals balonnen, onweer, brommers, kermisgeluiden, vuurwerk…
- Niet tegen drukke plaatsen kunnen
- Eten mag elkaar niet raken. Eet heel selectief en merkgebonden.
- Gevoeling aan smaken en texturen
- Geen spelletjes kunnen spelen, wil winnen en als dat niet lukte scheurde ze heel het spelbord kapot
- Heel dominant. Alles naar haar hand proberen te zetten om zo controle over de situatie proberen te houden
- praat op zijn Hollands terwijl we Vlaams zijn
- alles sorteren op kleur en rijtjes maken
Lagere school
- In alles de snelste/ beste willen zijn, ook heel boos zijn als andere kinderen sneller als haar klaar zijn of verder in een leerboek zitten.
- Bepaalde klanken niet of moeilijk kunnen uitspreken
- Alles naar haar hand proberen te zetten
- Niet luidop willen spreken
- Selectief spelen
- Heel goed in ballet/dans
- Heel mooi kunnen tekenen
- Nood aan visualisatie/structuur/ verduidelijking
- Alles letterlijk nemen
- Vaak woorden niet begrijpen
- Geen fantasiespel
- Selectief eten
- Regels zijn er om te volgen, wordt heel boos als daar niet aan wordt gehouden.
- Tablet brengt rust
- Snel overprikkeld
- Veel wisselende emoties. Kan voor boos naar verdrietig of blij gaan in een paar seconden.
- Niet tegen verlies kunnen
- houdt van orde
- ze heeft vriendinnen maar niet diepgaand. Wanneer die niet doen wat zij denkt wordt ze boos. Ze zal dan ook nooit zelf in fout zijn.
- Kan moeilijk emoties van anderen inschatten.
- Heeft heel veel aan Boris haar therapiehond
- houdt van sensorisch speelgoed
- ……..
Waarschijnlijk ben ik nog 100 dingen vergeten. Het belangrijkste is dat Kato al een heel parcours heeft afgelegd en al hard gewerkt heeft om te staan waar ze nu staat. Wij zijn ongeloofelijk trots op haar en we weten dat ze er wel zal komen op haar manier. We hebben geen glazen bol om in de toekomst te kijken.
Er werd ons verteld dat Kato nooit normaal ging praten, fietsen of kunnen studeren en kijk maar hoe ze ons elke dag blijft verbazen. Niets is onmogelijk als je er maar zelf voor wil gaan.
Wat zijn we trots op wie ze is
