Al van als Kato 2 dagen oud is, had ik een moedergevoel dat me zei dat er met haar iets niet klopte. Ze was anders dat was duidelijk.
Zo weende ze dag en nacht zonder ophouden, het aantal keren dat ik bij de kinderarts kwam zal ik jullie weerhouden. Het kwam erop neer dat ik een huilbaby had en dat we
daar weinig aan zouden kunnen doen.
Toen ze 6 maanden oud was en ik terug moest beginnen werken, wou Kato geen flesjes drinken. Niet afgekolfd, geen poedermelk, gewoon niets. Ik moest op
mijn werk mijn ontslag geven, want niemand kon of wou ze bijhouden. Ze werd opgenomen in gasthuisberg. Na een hele week uithongeren, kregen ze haar uiteindelijk aan de fles. IK bleef nog 2 maanden
thuis bij haar om daarna bij een nieuwe werkgever aan de slag te gaan. Toch vielen er toen al een paar dingen op bij kato.
– Kato speelde niet, ze zat in haar babybjorn relax en daar moest ik een hele dag mee wippen.
– als we op uitstap gingen was ze eens we thuiskwamen ontroostbaar en helemaal overstuur
– ze had altijd gebalde vuistjes
– wou geen fruit of groentepap eten
De maanden gingen voorbij. Kato was ondertussen 18 maanden oud en walgde van elk soort vast voedsel, kreeg er zelfs paniekaanvallen van.
We gingen naar het voedingsteam in Leuven en weer werd Kato opgenomen. Voor onderzoeken om te kijken of er niks mis was met haar slikreflex en slokdarm.
Na onderzoeken bleken deze perfect normaal. Bij de logopedist at ze voor het eerst een potje voor normaal baby’s van 4 maanden oud.
We bleven in behandeling bij de het voedingsteam. Met kleine stapjes leerde Kato brokjes eten. Uiteindelijk was ze bijna 2,5 tegen dat ze deftig gepureerd voedsel at.
Toen had ik al eens gevraagd of Kato autisme kon hebben, maar ze was nog veel te klein om dit te kunnen testen.
Ook de zindelijkheid verliep niet vlot. Kato hield haar stoelgang op, met vaak krijsen van de pijn toen het er dan wel uit moest. In het school weigerde ze van te plassen.
En zo ging weer een jaar voorbij. We merkten meer en meer rare dingen op.
– Haar jas niet willen uitdoen
– Na school niet uit de auto willen komen
– ons napraten
– een eigen taaltje
– Mannetjes op een rij zetten en terug omslaan en terug opnieuw beginnen.
– geen fantasiespel
– alles gewoon nadoen
– kan geen puzzels maken
– houdt nog steeds haar plas op
– extreem koppig
– angst voor Lawaai
– niet kunnen fietsen met zijwieltjes
– haar zintuigen werken 100 keer beter als die van ons
– durft niets alleen doen
– Kato snapt geen spelregels
– een pijntje is een grote ramp
– ze kan uren over hetzelde blijven zeuren
– agressief na een drukke dag
– weigeren van te praten bij mensen die ze niet kent, ook geen oogcontact maken.
– enz
Met deze lijst gingen we ten einde raad naar een kinderpsychologe. ze deed ook een klasobservatie. Uit haar ervaringen en testen kwam dus het vermoeden van ASS en zo wie zo hoogsenitief. Voor de echte diagnose die moet gesteld worden door een kinderpsychiater moet je dus naar een centrum voor ontwikkelingsstoornissen ( cos). En dan hoor je dat de wachtlijst al tot januari 2017 ging. De moed zonk ons in de schoenen. We lieten ons op de urgentielijst plaatsen.
En toen kregen we begin augustus telefoon dat er een plaats is vrijgekomen. Ze testen 3 keer een halve dag. De eerste dag was het een medisch onderzoek en intelligentietest. Vorige week was het spelbegeleiding.
Vandaag heeft ze de laatste test van logopedie en Kiné. Volgende week nogmaals een klasobservatie en dan volgt enkele weken later het adviesgesprek en weten we eindelijk wat er juist met ons Kato scheelt.
Ondertussen is het school terug bezig en kregen we alweer te horen dat Kato niet speelt in de klas of op de speelplaats. Ze gaat altijd op het bankje zitten. Alleen tekenen doet ze graag, ze tekent wel altijd hetzelfde.
Ze is ook terug agressiever, heeft het weer moeilijk met alles en nog wat. Het wordt dus hoog tijd dat we eindelijk iets gaan weten, zodat we haar leven en ook dat van ons wat dragelijker kunnen maken.
We krijgen wel al gezinsbegeleiding. Die helpen ons met tips om het allemaal voor Kato en ons wat makkelijker te maken. Want het legt een enorme druk op ons gezin.
Het is dus nu vooral afwachten en roeien met de riemen die we hebben.
