We gaan terug naar vrijdag 6 Februari 2015, een doodgewone dag. Ik was 31 weken zwanger van ons 4 de kindje. Deze zwangerschap was trouwens niet gepland, ik liet 6 maanden voordien een gastric bypass uitvoeren en was dus nog volop aan het afvallen, maar de prikpil had haar werk niet gedaan en tja blijkbaar ben ik ontzettend vruchtbaar :-). Ik werd extra opgevolgd want ik had last van vitaminetekort en de baby groeide wat trager. De bevalling zou ingeleid worden op 10 Maart ( ik was uitgerekend voor 27 Maart) omdat ik complicaties had tijdens vorige zwangerschappen.
De ochtend van 6 Februari zette ik de 3 kinderen af aan school. ’s Middags had ik wat last van maagpijn en kon ik moeilijk eten. Ik stuurde nog een sms naar Wouter om te laten weten als het niet beterde ik de dag erna wel eens naar materniteit zou bellen. Ik voelde haar goed bewegen en mijn bloeddruk was normaal dus ik was niet in grote paniek.
Na het school mocht Ninthe naar een feestje in de binnenspeeltuin, ik nam de andere kinderen mee en Wouter zou mij daar treffen zodat we samen konden eten. En toen ging het mis! Tijdens het eten van mijn spaghetti leek het alsof ik niks meer kon doorslikken, ik kreeg enorme buikpijn en trok bleek weg. Bovendien leek ik ook nog eens weeën te hebben. Vrienden vingen onze kinderen op en Wouter reed razendsnel met mij naar spoed, waar ik direct op het bevalkwartier werd gecontroleerd. De monitor was goed en ik kreeg een infuus met pijnstillers. Na onderzoek hadden ze eerst het vermoeden dat het aan mijn nieren lag, maar de scan was negatief.
De pijn ging over, en ik werd opgenomen op de dienst gyneocologie, een oude bekende want daar lag ik 6 weken voor de geboorte van Kato ook.
Ik weet nog dat ik ’s morgens naar Wouter belde om te zeggen dat ik niet van plan was om te blijven. Ik moest en ik zou naar huis komen. Ik probeerde te ontbijten en toen ging het weer mis. Ik werd in allerijl onder de scan gestoken en toen kwam aan het licht dat mijn darmen in de knoop waren geraakt en er al een heel stuk was afgestorven. Ik moest met spoed geopereerd worden.
En daar zit je dan in blinde paniek, bijna 32 weken zwanger. Gaan ze haar eruithalen? Hoeveel darm is er afgestorven? Overleven we dit? Er kwamen nog snel een aantal dokters langs, die mij verzekerden dat ze er alles aan gingen doen om haar nog in mijn buik te laten zitten, maar dat ipv met een kijkoperatie , ze nu een grote snede zouden moeten maken. Als onze dochter het moeilijk zou krijgen tijdens de operatie, zou ze eruit gehaald worden. De dokter was ook heel duidelijk, als het ging tussen mij of mijn dochter, zou ik eerst gered worden.
Vlak voor ik onder narcose ging, werd de incubator binnengereden! Er was een kinderarts, neonatoloog en vroedvrouw die mee gingen assisteren tijdens de operatie voor moest het fout lopen. Ik viel in slaap terwijl de tranen over mijn wangen rolden.
En toen werd ik wakker en was het eerste wat de vroedvrouw in mijn oren fluisterde dat mijn dochter nog in mijn buik zat en het naar omstandigheden goed deed. Nu waren het tranen van geluk. Ik leefde nog en mijn dochter ook.
Ik moest constant aan de monitor blijven hangen om te kijken of ik geen weeën kreeg en ik had een epidurale pijnpomp. Tijdens het wassen de volgende morgen, zag ik voor de eerste keer mijn litteken. Een snee van aan mijn schaambeen tot tussen mijn borsten. Maar mijn dochter leefde nog en ik ook! Die avond veranderde de monitor en bleek ik lichte weeën te krijgen. Er werd voor de zekerheid gestart met weeënremmers en ik kreeg spuitjes met longrijping.
Die nacht had ik mega veel pijn, ik smeekte dat ze naar mijn pijnpomp zouden kijken, wat ze niet deden. Ik kreeg een extra pijnstiller via een infuus maar ook dit hielp niks. Maandagmorgen 9 februari heel vroeg, had ik echt het gevoel van weeën te hebben. De monitor gaf lichte weeën weer. Ik kermde het uit van de pijn en eiste dat er een gynaecoloog mij zou komen onderzoeken. Met mij te draaien bleek dus dat mijn pijnpomp niet meer in mijn rug stak en alle medicatie gewoon in mijn bed was gelopen. dit veroorzaakte naar waarschijnlijkheid de weeën. Ik belde Wouter dat hij direct moest komen want dat volgens mij de bevalling begonnen was ( een 5de zwangerschap, dan weet je wel wat weeën zijn). De vroedvrouw probeerde mij nog te overtuigen dat het geen weeën waren maar dat ik gewoon naar het toilet moest. Ik was kwaad en ontgoocheld dat ze mij niet wilden geloven. Ondertussen was mijn gynaecoloog er en na onderzoek bleek ik 2 cm opening te hebben en zag hij duidelijk aan mijn gezicht dat het menens was!
Ik werd naar het bevalkwartier gereden, kreeg een nieuwe epidurale (die niet bleek te werken) en zou ik moeten gaan bevallen met de pijn van een grote wonde. Bovendien omdat ze prematuur was, mocht mijn water niet direct gebroken worden want er was nog kans dat het terug kon stilvallen.
Het werd een lange nacht, met pijnlijke weeën, die ook vaak weer stilvielen. Ondanks het meerdere keren versteken van de epidurale bleek deze niet te werken Om 7u ’s morgens bleek ik 7 cm te hebben. Er werd uiteindelijk beslist om 9u om toch mijn water te breken.
En toen kreeg ik een weeënstorm en na het pijnlijke persen door de snede op mijn buik werd onze dochter Nelle geboren om 9u59 op dinsdag 10 Februari. Geboren met 32 weken en 3dagen! Klein, fragiel, amper een hand groot maar ze leefde! Omdat ze moeite had met ademen werd ze direct meegenomen. Wouter heeft haar nooit alleen gelaten. En dan komen ze met de incubator langs je bed gereden en moest ik afscheid nemen van mijn pasgeboren dochter. Ik voelde mij zo machteloos want wat had ik haar graag langer bij mij gehad en haar een betere start gegeven. Samen met Wouter vertrok ze naar de NICU, hij bleef 2 uur weg. Het enige wat ik had was een polaroid foto die ze nog snel genomen hadden. Ik werd op materniteit gelegd en hoorde overal baby’s huilen. Door de wonde op mijn buik en nog best veel pijn had ik pas ’s avonds de energie om naar mijn pasgeboren dochter te gaan kijken, de weg naar haar was ongeveer 10min van waar ik lag en leek wel een dodenmars.
En daar lag ze dan, in haar glazen bakje aan allemaal kabels, overal piepjes en alarmen. Dit was onze dochter en toch had ik moeite om mij aan haar te hechten. Vastnemen kon ook nog niet omdat ze nog te zwak en te onstabiel was.
Pas de volgende dag, toen ik haar de eerste keer op mijn borst kreeg, durfde ik lij zijn. We zouden hier samen doorgeraken! Het werd een intense periode en haar achterlaten in het ziekenhuis was het meest verschrikkelijke wat ik ooit heb moeten doen, maar de 3 andere kinderen hadden mij ook nodig. Het was letterlijk overleven, vloeken en veel tranen laten. Maar de momenten bij haar koester ik met heel mijn hart.
Nelle mocht na enkele weken naar huis, eindelijk was ons gezin van 6 compleet. Ondertussen is ze bijna 5, van die prematuriteit is niks meer te zien, maar het litteken op mijn buik zal mij altijd aan onze strijd doen herinneren.
