Vandaag kregen we te horen dat onze dochter ASS heeft

Tegenwoordig heeft iedereen autisme of iets anders. Een zinnetje waarvan mijn haren gaan recht staan. Vaak hoor ik mensen zeggen dat tegenwoordig alle kinderen een label moeten hebben en dat het vroeger vaak gewoon moeilijke kinderen waren. En ergens klopt het wel dat labeltje. Maar dat labeltje zorgt er wel voor dat we worden geholpen. Dat we erkenning krijgen en dat ik geen spoken zag in de ontwikkeling van mijn dochter. Meermaals heb ik moeten horen dat Kato gewoon een moeilijk kind was, dat het een fase was. Onwetende mensen die niet het bange meisje zagen. Bang van een wereld die ze niet begrijpt. Jullie hadden ongelijk, het is geen fase!

We kregen vandaag dus te horen dat Kato ASS heeft of dus autisme spectrum stoornis. En hoewel we al lang een vermoeden hadden, kwam het toch heel hard aan.  Dit had ik niet in gedachte toen ik 5 jaar geleden met een dikke buik haar geboortelijst ging leggen en alles klaarmaakte voor de komst van deze kleine prinses. Maar ook

van opluchting want mijn moedergevoel heeft altijd juist gezeten. Al vanaf ik dat kleine meisje op materniteit in mijn armen hield en het luidop durfde te zeggen dat er iets niet klopte. Ik ben niet gek, ik zag geen spoken.

En dat ik hierover vertel doe ik niet uit medelijden of om zielig over te komen. Ik wil gewoon dat iedereen Kato accepteert zoals ze is en dat het niet  allemaal zo vanzelfsprekend is als het wel lijkt. En als ik kijk naar Kato, dan zie ik een heel mooi meisje, mijn prachtdochter met de prachtige blauwe kijkers die mij elke dag doet lachen en mij doet beseffen dat geluk schuilt in kleine dingen. En natuurlijk zijn er de dagelijkse driftbuien en weet ik veel wat. Die horen er nu eenmaal bij. En mag ik dit zwaar vinden? Nee, eigenlijk niet, want als ik het al zwaar vind, wat moet het dan voor haar wel niet zijn?

De diagnose brengt nog andere dingen met zich mee. Verdriet, zorgen om de toekomst, stress.
Zal ze in het gewoon onderwijs kunnen blijven? Zal ze erbij horen? Wat staat er ons nog te wachten?
We gaan dus een onzekere toekomst tegemoet. Een toekomst die ik niet voor ogen had toen ik zwanger was van haar en ja dat doet pijn om dat te moeten beseffen. Maar ik ben er zeker van dat ons gezin er positiever zal uitkomen. We gaan zorgen voor de beste toekomst die ons Kato kan hebben.

Mensen vragen dikwijls hoe we dit volhouden. Tja, hebben we een keuze? Heeft Kato een keuze? Makkelijk is het zeker niet. Ik moet alles nog een plekje geven om dit te verwerken, het zal tijd nodig hebben.
Maar 1 ding weet ik zeker. Voor dat prachtmeisje zullen we alles doen. Voor ons is ze perfect. Ze moet haar niet aanpassen aan deze wereld. Laat de wereld zich maar aanpassen aan haar.