Al een tijdje was ik heel moe. Mja 4 kinderen, waarvan eentje met autisme. Wie zou niet moe zijn?Tot ook mijn nek en schouder blokkeerde. Toch maar eens naar de dokter dan. Neem toch maar een bloedname, zeg ik nog. Een weekje rust en kiné zal me goed doen zegt de dokter. Ik moet eens lachen, rust wat is dat? 2 dagen later telefoon van de dokter. Mijn ijzer is gewoon op. Geen wonder dat ik moe ben. Mijn lichaam neemt het blijkbaar niet meer op. Ook een gevolg van een darmhernia, waarbij ze een stuk darm hebben moeten wegnemen bij mij. Ijzerinfusen dus, de rest van mijn leven waarschijnlijk. Het duurt ongeveer 3 maanden voor ijzer wordt omgezet in een rode bloedcel. Het zal dus nog wel even duren vooraleer ik niet meer zo moe zal zijn. Rust en minder stressen. Hoe doe je dat? Ik wordt gek van al het rond gerij, het geregel voor Kato. De drukte van feestjes, sint, verjaardagen, kerst. Het houdt nooit op.
Morgen gaan ook Ninthe & Lasse naar de psycholoog. Ook zij hebben het moeilijk. Begrijpen Kato niet altijd. Al doen ze zo hard hun best. Het is voor niemand gemakkelijk.
Oh ja en aan de mevrouw die naast mij zat in de dierentuin. Ik hoorde je wel. Ik hoorde het toen je zei dat je niet snapt dat een moeder een kind met eten in de speeltuin laat rondlopen. Want dat wordt toch vuil en zo wordt het kind toch ziek. Wat voor een moeder doet nu zo iets? Ik had kunnen reageren. Ik had kunnen zeggen dat mijn dochter autisme heeft. Dat ze met haar worstenbrood stil op een stoel had moeten zitten tot het op was. Maar wie was daar gelukkiger van geworden? Dus liet ik ze spelen in de speeltuin met haar worstenbrood en zag het geluk op haar gezicht. En ja er hing wat zand aan, maar van zand ga je heus niet dood. Ik had zoveel kunnen zeggen, maar in plaats daarvan zweeg ik en genoot van haar stralende glimlach. Je zou het toch niet begrijpen.
tttsss voor de mevrouw in de zoo. Wat een bullshit. Van een beetje zand sterven ze inderdaad niet 🙂 ik hoop dat je je gauw toch wat beter voelt, 3 maand kan tellen wel …
Veel beterschap gewenst! En laat je niet doen door wat andere zeggen… dat zijn meestal mensen die er niets vanaf weten. Het is knap van je dat je kato laat genieten van die momenten!En dat je ook nog oog hebt voor je andere 3 kindjes maakt je een geweldige mama!
Enerzijds is het natuurlijk niet oké dat die mevrouw zo reageert, anderzijds heeft ze ook 'gewoon' last van onbegrip voor het onbekende. Het is makkelijker om te (ver)oordelen dan om te begrijpen. Anyway, ik denk dat het negeren de beste optie was als je al zo moe bent, dan moet je je battles een beetje weten te kiezen. We doen uiteindelijk allemaal maar ons best, en met kindjes met special needs is "het best" extra moeilijk. Don't be hard on yourself, you're doing the best you can.